Ik ben niet zomaar een hardloper

Deze keer geen info of tips, maar een persoonlijk verhaal. Volgend week ga ik namelijk op een tripje. Ik zou dat eigenlijk twee jaar geleden al doen, maar een ongelukkige val in de duinen gooide roet in het eten. Ik bezeerde mijn knie en moest zelfs geopereerd worden. Na die operatie en het herstel daarvan (met dank aan mijn geweldige fysio Cynthia Bos) dacht menigeen dat ik mijn dromen van lange tochten wel zou laten varen. Maar dat is niet zo. Want ik ben niet zomaar een hardloper, ik ben een ChiRunner. Met die mooie techniek kan ik lange tochten aan zonder mijn gewrichten te zwaar te belasten.

Er is sindsdien wel wat tijd gepasseerd. Dat komt omdat we in de tussentijd ook nog verhuisd zijn. Maar nu is het dan zover. Ik heb goed getraind en ik ga iets doen wat ik nog nooit heb gedaan. Ik ga de oudste National Trail van Groot-Brittannië lopen, in mijn eentje, met mijn kampeerspulletjes op mijn rug. Hij is zo’n 430 kilometer lang en loopt over de “ruggegraat” van Engeland naar Schotland: Pennine Wayne. Natuurlijk loop ik niet aldoor hard. Sommige stukken zijn daarvoor te steil of te onbegaanbaar. En soms ben ik er misschien te moe voor. Daarom ga ik hem als run-walk doen.Pennine Way

Als ik erover vertel, dan is de eerste vraag steevast: hoe lang ga je erover doen? En mijn antwoord is dan net zo steevast: dat weet ik niet. Want laten we eerlijk zijn: als je iets nog nooit hebt gedaan, weet je niet wat je te wachten staat. Het kan er afgrijselijk hard waaien (de hardste wind ooit op de Britse eilanden is daar gemeten), het kan sneeuwen, vriezen, regenen en misten. Maar het kan ook mooi lenteweer zijn, met een vriendelijk zonnetje en een briesje in de rug. Of allebei. Ik weet het niet. Ik ben op alles voorbereid.

Omdat ik zoveel mogelijk stukken wil hardlopen (ik ben nu eenmaal een hardloper), heb ik extra goed op het gewicht gelet van de spullen die ik meeneem. Iedere gram is overwogen. Elke luxe heb ik uitgebannen. Na het proefkamperen in februari heb ik nog wat kleine aanpassingen gepleegd. Die brengen iets meer gewicht met zich mee, maar zorgen wel voor een betere nachtrust. Ook niet onbelangrijk. Nu zit ik op een basis-rugzakgewicht van ruim 4 kilo. Met eten en drinken voor een paar dagen erbij, kom ik op ruim 6 kilo. En dat moet te doen zijn.

Het plan is om regelmatig een berichtje naar huis te sturen. Misschien zelfs met een fotootje. En wie weet zet ik iets op Facebook. Het hangt er vanaf of ik bereik heb, of mijn batterij niet leeg is, of er ergens een stopcontact is. We gaan het zien!