De beste schokdemper ben je zelf
Door een wat ongelukkige val heb ik een poosje geleden mijn ribben en borstbeen gekneusd. Dat is, zoals ervaringsdeskundigen zullen weten, een behoorlijk pijnlijke aangelegenheid. Ademen lijkt opeens iets dat je beter niet kunt doen en je wilt al helemaal niet lachen, hoesten of (het allerergste) niezen! Omdraaien, reiken, bukken, een klemmende deurklink naar beneden drukken, een bovenlichtje openzetten, een pot opendraaien: alles is opeens problematisch. De huisarts had gezegd dat het 6-8 weken kan duren om te genezen. “En hardlopen?”, vroeg ik. “Na een week mag je kijken hoe het gaat”, was het antwoord. Pfff, een week niet hardlopen. Degenen die me kennen, begrijpen wel dat dit hééééél erg lang is. Ik heb dat ook niet volgehouden.
Het bleek al snel dat helemaal rechtop zijn of helemaal plat op mijn rug liggen de twee meest dragelijke alternatieve waren. En wat kun je doen als je helemaal rechtop bent? Juist, hardlopen. Na 4 hardlooploze dagen, besloot ik het er maar op te wagen. Het was wel even pijnlijk om op gang te komen, maar het bleek zeker wel te doen, mits ik mijn schokdemping goed op orde had en ruimschoots binnen mijn aerobe zone bleef. Dat betekent: goed mijn voeten onder me houden, netjes mijn bekken mee laten roteren en heel rustig lopen.
In Chi Running land je als het goed is onder je lichaamszwaartepunt, op de middenvoet met een licht gebogen knie, wat de schokbelasting sterk vermindert. Ook laat je je heup mee naar achteren draaien met je achterste been voor nog meer schokdemping. Met gekneusde ribben heb je een uitstekend feedback-mechanisme: ieder foutje wordt pijnlijk afgestraft. Toch te ver voor je landen? Au! Je bekkenrotatie forceren in plaats van laten gebeuren? Au! Ook een te snel tempo wordt afgestraft. Ga je hijgen? Au! Kortom: het was (en is) een uitstekende gelegenheid om een aantal aspecten eens goed te oefenen en zodoende mijn techniek verder te verbeteren.
Je zou misschien denken dat ik voor de gelegenheid ook nog wat externe demping zou willen gebruiken in de vorm van ouderwetse dikke hardloopschoenen. Maar nee, ik heb aldoor op mijn nieuwe VFF’s gelopen. Geen demping, maar dat is ook helemaal niet nodig. Ik blijk uitstekend in staat mijn eigen demping te verzorgen, zelfs op verharde ondergrond. Ons lichaam is één groot dempingsmechanisme, dat, als je het goed conditioneert en op de juiste manier gebruikt, prima in staat is om schokbelasting te minimaliseren.
Met mijn opnieuw aangescherpte looptechniek kon ik precies twee weken na het vallen weer 40 zo goed als pijnvrije kilometers afleggen. OK, ik heb door de val wel een kleine trainingsachterstand opgelopen, maar daar staat een winst in techniek tegenover. All is not bad.